Rafaello

     Insanın birini/bişeyi herşeyiyle sevmesi mümkün müdür? Yani sevdiği şey/kişi sevmediği özellikler barındırsa bile çok sever mi? Ya da şöyle sorayım; insan sevdiği/beğendiği/tuttuğu hiç bir özellik barındırmayan birini/bişeyi de çok sevebilir mi? 

         -Gerçek bilgi mümkün müdür? 

         -Yumurta mı tavuktan çıkar, tavuk mu yumurtadan? 

         -Sende mi Bürütüs?

         -Babam böyle pasta yapmayı nerden öğrendi? 

       Bilinçaltımdaki tüm soru cümleleri birer birer döküldü. Az kalsın varoluşu sorgulayacaktım. Filozof kadınım vesselam. 

          Ama asıl konu çok farklı. 

          Ben sadece Rafaello' yu çok sevdiğimi söyleyecektim. Hakkında yazı yazacak kadar. 

Şimdi konuya dönüyorum. Mesela hindistancevizi, beyaz çikolata ve badem. Hiçbiri bayıldığım şeyler değil. Hatta hindistancevizine ayrı bir antipatim var. Peki bunların birleşiminden oluşan bir ürün nasıl kalbimi çaldı? Peki nasıl oldu da ben Rafaello bağımlısı oldum? 

         Garip değil mi? 

      Aslında değil, aşk diye bir gerçek var bu hayatta. Örneğin sarışınlardan hiç hoşlanmazken, bir sarışına aşık olursun, sevgilim olacak insan illa gitar çalmalı, uzun saçlı ve küpeli olmalı derken, sivri burun ayakkabı, kumaş pantolon giyen, saç uzatmayı bırak hep asker traşlı gezen birini seversin, kıskanç insanla hayatta işim olmaz der, dünyanın en kıskanç insanıyla evlenirsin. Neden? Çünkü o kişi totalde seni tatmin etmiştir, sana kimsenin veremeyeceği o mutluluğu vermiştir, gözlerindeki ışığı daha önce hiç kimsenin gözünde görmemişsindir falan filan. 

        Şimdi bunları düşününce ben bir çikolatanın bağımlısı olmuşum çok mu? Değil.

      Yine bugün bir paketini hunharca bitirdim. Arada Gudu'ya ve babasına da bir iki tane attım. Sus payı. Durduramıyorum kendimi. Hepsini bitirmeden huzurum olmuyor. Bitince de boşluğa düşüyorum. 

      Daha önce birileri farketti mi bilmem. Yurt dışından getirilen, freeshoplardan alınan Rafaellolar daha lezzetli sanki.  Benzinliklerde, büyük marketlerde satılanlar eskimiş gibi sanki tazeliğini yitirmiş gibi kayış gibi oluyorlar. 

       Şimdi bekle ki, eş dost yurt dışına çıksın. (Neyse ki artık biliyorlar, alıyorlar paket paket, sağolun canlarım)

       Bekleyyom gari.